Igła Naprawi [9]

  Rano musiałem wstać na trening. Tak bardzo mi się nie chciało, jeszcze miałem straszny humor. Nie mogłem nic poradzić, musiałem wstać. Umyłem się, zrobiłem szybko śniadanie i wziąłem do samochodu, dlatego, że nie miałem już dużo czasu. Wychodząc zamknąłem dom i spojrzałem w prawo. Sąsiadka pewnie jeszcze śpi. Śladu nie widać, a pies nadal biegał na dworze. Brakuje mi tego, gdy jeszcze byliśmy mali bawiliśmy się pod drzewam. Byliśmy coraz starsi, kiedy nasze kontakty urwały się. Żaliłem się Monice i od tego czasu jestem z nią. Odwróciłem się i poszedłem prosto do samochodu.
-Kiedyś będę jeździł moim Maserati Gran Turismo. - powiedziałem do siebie.
  Przyjechałem dość dużo czasu przed treningiem. Wszedłem do szatni gdzie zauważyłem Michała.
-Siema. - przywitałem się z nim. Rzuciłem torbę i powoli zaczynałem się przygotowywać. Byłem strasznie wkurzony, co wykrył Michał.
-Misiek... - zaczął powoli. Spojrzałem na niego “spod byka“.
-No co? - zapytałem, kiedy chwilę siedział cicho.
-Ja wiem o tym z Bartmanem. - rzucił niepewnie, bo wie, że mógłbym wybuchnąć złością. Jednak siedziałem cicho. - Może spróbuj z nim pogadać?
-Rozmawiałem wczoraj i znowu się kłóciliśmy. Wiesz... Ze wszystkich moich przyjaciół jestem jedynym, jaki mi pozostał. - zastanowiłem się czy to, co powiedziałem, ma jakikolwiek sens.
-Michał, masz mnie. Mimo, że nie zawsze się dogadujemy pamiętaj, że jesteś moim przyjacielem i zawsze możesz na mnie polegać. - odwrócił się, bo zauważył, że ktoś wszedł. - Simon, ty też jesteś przyjacielem Michała, prawda?
-No jasne! Skąd takie pytanie?! My wszyscy.. Cała drużyna jesteśmy jak rodzina. Na każdym można polegać. - uśmiechnął się.
  Po treningu zadzwonił do mnie Igła. Po raz kolejny mówił, że Zbigniew za każdym razem o mnie mówi i że zastanawia się dlaczego narzekałem na Asię. Powiem tyle, że on nie wie jaka ona jest. Ja Asię znam z każdej strony, a co dopiero od tej złej. Zbigniew jeszcze nie wie, jaka ona naprawdę jest.